حالا شب رسیده است

حالا شب رسیده است

دکترزری اصفهانی

حالا شب رسیده است

با سایه های تیره اش برشاخه های کاج

با پرندگانی که بسوی لانه هاشان پرمیکشند

با ابرهایی برنگ بنفش

و پیرزنی که سگ کوچکش را کشان کشان به خانه می برد

و با تنهایی من که گسترده تر ازشب دامنش را می گشاید

نه پرنده ام که به لانه ام بازگردم

نه درختی هستم ایستاده درابهام غروب

نه سگی دارم و نه صاحبی

تنها یم وبیگانه

مثل باد مهاجری که کوچه کوچه و اندوهگین میگذرد

مثل قمری تنهایی که روی آخرین شاخه کاج هنوز میخواند

مثل آبی که زمزمه کنان میرودبی آنکه بداند به کجا

تنها میدانم که شب رسیده است

و تنهایی من گسترده تراز شب است

ومن شاعر ی آواره ام که درمیان با د ودرختان می چرخد