ای شهر من

ای شهر من
دکتر زری اصفهانی

با این پرنده که آواز میخواند
و دستهای مرا
از حس سبز زمین پر میکند
با این کتان ابر
که چون زورقی سپید
بر آب های معلق
پاروی قوس قز ح را می چرخاند
در باد نرم خیس
با خنده های اطلسی صبح
کز کوه های دور می آید
و بوی یاس های باغ ترا آورده است
درخاطرم دوباره تو جان میگیری
ای شهر من که پشت درختان پرشکوفه بادام
با جویبارهای کوچک و خندانت
شفاف وشوخ و روستایی و ساده
بالای کوههای گلستان ایستاده ای
و آبشار آفتاب بهاری
برگیسوان مزرعه هایت می تابد
یک صبحدم بسوی تو برمیگردم
با اولین خروس که میخواند خواب آلود
بر پشتبام خانه های قدیمی
با اولین طلوع گل نیلوفر
برروی شانه دیوار
و قطرقطره شبنم فواره های حوض
بربرگهای گل سرخ
آغوش می گشایی میدانم
و من هنوز پر ز وسوسه های درخت و باغ و ابروغروب و شعر
در کوچه های تو پرواز میکنم
و من هنوز همان کودکم که درمسیر مدرسه اش
درراه پردرخت کوچه باغ های تو گم میشد

درجستجوی لانه های پرستوها
درجستجوی حس گمشده شوق و زندگی
یک صبحدم بسوی تو می آیم
با اولین خروس که میخواند خواب آلود
بر پشت بام خانه های قدیمی
با اولین طلوع گل نیلوفر
برروی شانه دیوار